Via inspiratie
spreuken, verhalen en gedichten die mij inspireren
ZO WORDT LEZEN WEER LEUK
Het was bijna vakantie. Ik zat bij haar juffrouw op school.
Haar leestempo was zorgwekkend. Dat was al een jaar lang niet vooruit gegaan.
En dus trok ik mijn moed weer uit de kast.
Lezen was voor haar het ergste dat er was. Het was saai en suf.
Elk te lezen woord was inzet van onze strijd.
Met mijn nieuw gevonden moed goochelde ik mijn trukendoos weer tevoorschijn: stopwatch, mooie beloningskaart en lezen maar.
Een week lang ging het geweldig. De stickers vlogen de kaart op.
Zij blij. Ik niet minder.
Toen was het over.
Alle smoesjes werden van stal gehaald. De tranen kwamen weer tevoorschijn.
Ik borg mijn moed weer op in de kast.
En toen was daar dat heldere moment.
Het was klein misschien, maar net groot genoeg om het te vangen.
“Hoe vaak hadden we dit al geprobeerd?”, vroeg ik mijzelf af.
Te vaak.
Hoe vaak had deze methode effect gehad?
Nooit.
Hoe groot was dus de kans dat dit deze keer wel effect ging hebben?
Nihil.
En dus gooide ik de stopwatch weg, want ik ben een vrouw van resultaat, had ik ooit besloten!
Ik nam het besluit om weer terug te gaan naar mijn oude, vertrouwde uitgangspunten, die mij nog nooit in de steek hadden gelaten:
1. Leren is leuk.
2. Iedereen weet van nature hoe hij het beste uit zichzelf kan halen.
En dus veranderden we van aanpak.
Vanaf nu ging zij bepalen wat ze las, want zij wist het beste hoe het werkte bij haar.
Het resultaat dat wij wilden halen: zorgen dat lezen leuk is!
De voorwaarde van mijn kant: een kwartier per dag lezen, dat was verplicht. Maar wat ze las, koos ze zelf.
Zes weken lang hoorde ik Heksje Lilly aan.
Veertien dagen achter elkaar hetzelfde boek.
Dag in dag uit.
Na twee weken, op mijn dringend verzoek, een ander Heksje Lilly-avontuur. (Ik mocht wel een klein beetje aan mijzelf denken, vond ik zelf.)
Het resultaat: een stralend gezicht. Want wat kon zij goed lezen, vond ze zelf.
Ik vanzelfsprekend ook.
Vloeiend kwamen de woorden uit haar mond. De woorden die ze inmiddels na al die weken zo vreselijk goed kende.
Inmiddels is de vakantie alweer een paar weken voorbij. Ze gaat weer trouw elke dag naar school.
Of het tempo omhoog gegaan is?
Geen idee, want de stopwatch is vernietigd.
Maar ach, wat interesseert ons dat nou. Lezen is weer leuk.
Dat is het enige resultaat dat telt voor ons
Via Marlies Bras, www.treadsoftly.nl
LOSLATEN
Loslaten is doorgaan met liefhebben,
het is herkennen, dat een ander het zelf moet doen.
Loslaten is mezelf openstellen
het is me realiseren, dat ik een ander in zijn volle waarde laat.
Loslaten is de ruimte geven, toestaan
dat de dingen gaan zoals ze gaan.
Loslaten is machteloosheid ruilen voor acceptatie,
de uitkomst laten zijn zoals die komt.
Loslaten is niet een ander willen veranderen,
maar nagaan hoe ik mezelf anders zou kunnen opstellen om
het beste aan een ander te geven.
Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om een ander.
Loslaten is niet uit handen nemen, maar ondersteunen.
Loslaten is niet oordelen
maar toestaan, dat de ander ook een bijzonder mens is (net als
ik zelf), allebei met een eigen model van de wereld.
Loslaten is niet proberen de uitkomst te regelen,
maar accepteren, dat de ander zijn eigen weg gaat.
Loslaten is niet beschermen,
maar toestaan, dat de ander zijn eigen realiteit onder ogen ziet.
Loslaten is inzien, dat de ander zich niet laat controleren,
maar dat ik alleen zelf kan streven naar datgene die ik droom te
zijn.
Loslaten is minder bang zijn en meer liefhebben.
Lao Tsé,China, 604-507 v Chr.
DE ADELAAR
In een vreselijke storm werd een piepjong adelaarskuiken uit zijn nest geblazen. Het zweefde en tuimelde door de lucht, en kwam vanaf de hoge berg bijna in het dal terecht. Een klein jongetje vond het kuikentje, trillend en kletsnat. Hij nam het mee naar zijn boerderij in het dal. Hij voedde het kuiken, verzorgde het en toen het sterk genoeg was, liet hij het rondlopen bij de kippen op het erf. Na een week was het kuikentje volledig hersteld. Het rende vrolijk rond met de kippen, het at met de kippen en speelde met de andere kippen.
Via Lonneke Snijder: http://vlottekleintjes.blogspot.nl/
SORRY, HET SYSTEEM ZEGT…………..
Ik wil mijn juf terug.
Ik wil geen vreemde nieuwe.
Ik wil deze.
Ik hield van haar.
Ik was gelukkig bij haar.
Sorry.
Ik weet het.
Maar je juf had had maar een tijdelijk contract.
Er zijn andere leerkrachten die meer recht hebben op die baan.
Ik weet dat zij een fantastische juf was en dat je je eindelijk gelukkig voelde.
Maar ja,
het systeem zegt…..
Ik wil niet meer naar papa.
Ik hou vreselijk veel van hem,
maar ik kan er niet meer tegen dat hij elke keer zegt dat het mama haar schuld is.
Ik kan niet meer tegen dat geruzie en geschreeuw.
Het doet me zo’n pijn van binnen.
Ik wil eindelijk eens rust
Sorry.
Ik weet het.
Maar volgens ons Nederlands rechtssysteem hebben beide ouders recht op jou.
Ik weet hoe hard je van binnen huilt,
Ik weet hoeveel pijn het je allemaal doet.
Maar ja,
het systeem zegt…
Ik wil zo graag naar die school.
Ik weet dat ik het kan.
Ik heb het echt in me.
Ik zal er alles, alles, alles aan doen,
want ik kan het echt.
Sorry.
Ik weet het.
Maar volgens jouw cito score kom je niet in aanmerking voor die school.
Ik weet dat je het kan.
Ik weet dat je het in je hebt.
Maar ja,
het systeem zegt…
Ik wil mee.
Ik wil meedoen.
Ik weet dat ik te jong ben,
maar ik heb het niveau.
Ik kan het aan.
Als ze me maar de kans geven, dan kan ik het ze laten zien.
Sorry,
ik weet het.
Maar volgens de regels moet je tien zijn.
Jij bent acht-en-een-half.
Ik weet hoe gedreven je bent.
Ik weet welke kwaliteiten je in je hebt.
Maar ja,
het systeem zegt…
Ik wil niet meer naar school.
Thuis voel ik me zo gelukkig.
Maar elke dag dat ik wakker word en bedenk dat ik naar school moet,
heb ik zo’n buikpijn en voel ik me doodongelukkig.
Ik pas daar niet.
Ik heb wat anders nodig dan wat ze me daar kunnen geven.
Ze doen allemaal hun best,
maar ik pas gewoon niet.
Sorry.
Ik weet het.
Maar volgens de wet op de leerplicht moet je naar school.
Ik weet dat je je doodongelukkig voelt.
Ik weet hoe ziek het je maakt.
Maar ja,
het systeem zegt.
Weet je wat…
Ik stop ermee.
Ik stop met sorry zeggen.
Marlies Bras
‘liefde en grenzen maken van kinderen mooie mensen’
ECHO
Een man en zijn zoon lopen door het bos. Plotseling struikelt de jongen en omdat hij een scherpe pijn voelt, roept hij ‘aaahhh’. Verrast hoort hij een stem vanuit de bergen roepen: ‘aaahhh’.
Nieuwsgierig roept de jongen: ‘Wie ben jij?’
Het enige antwoord dat hij terugkrijgt is: ‘Wie ben jij?’
Hij wordt kwaad en roept: ‘lafaard!’, waarop de stem roept: ‘lafaard!’
De jongen kijkt zijn vader aan en vraagt wat er gebeurt.
De man antwoordt: ‘Let maar eens op’ en roept vervolgens:
‘Ik bewonder jou.’
De stem antwoordt: ‘Ik bewonder jou!’
De man roept: ‘Jij bent prachtig!’
De stem antwoordt: ‘Jij bent prachtig!’
De vader legt daarop uit: ‘De mensen noemen dit een echo, maar eigenlijk is het ‘het leven’.
Het leven geeft je altijd terug wat jij geeft. Het leven is een spiegel van jouw handelingen.
Als je meer liefde wil, geef dan meer liefde. Wil je dat mensen begripvol en respectvol met je omgaan? Geef ze dan begrip en respect. Dit gaat op voor alle aspecten van het leven.
Wat je geeft wordt weerspiegeld in wat je terugkrijgt van het leven.’
KIJKEN
Soms neem ik waar
In de ogen van kinderen
Een heel groot verdriet
Maar ze gedragen zich dan anders
Druk, stil, agressief of irritant
En daardoor zie je het niet
Ze krijgen dan van die plakkertjes
Met benamingen
Die men best wel slim heeft bedacht
Om ze zo te kunnen begrijpen
en te vatten
Wat men van die kinderen verwacht
Maar
Eerlijk gezegd
Ik vermoed dat kinderen
Daar niet echt mee geholpen zijn
Als we niet echt kijken
Naar dat wat verstoppertje speelt
Vanbinnen
De onrust en de pijn
Trouwens
Een wonde is persoonlijk
Niet evident
En zo uniek
Die is niet te verklaren
In talrijke letters
Of een intelligente grafiek
Vraag het hen
De kinderen
Recht op de man af
Met de nodige subtiliteit
En probeer hen af te leiden
Met wat ze graag doen
Of waar ze goed in zijn
Dan zullen ze het je graag vertellen
Alles op zijn tijd …
Hilde Schuurmans
‘als je goed uit de verf wilt komen, schilder jezelf dan niet weg’
KLEUR VAN DE WAARHEID
Een Oosterse, wijze leermeester ging eens met zeven leerlingen een ochtendwandeling maken, terwijl de dauw nog over het land lag. Na enige tijd brak de zon door en de dauwdruppels schitterden dat het een lieve lust was!
Bij een grote dauwdruppel liet de oude meester halt houden. Hij schaarde zijn leerlingen zodanig rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hen welke kleur de druppel had.
“Rood,” zei de eerste.
“Oranje,” zei de tweede.
“Geel,” zei de derde.
“Groen,” zei de vierde.
“Blauw,” zei de vijfde.
“Paars,” zei de zesde.
“Violet,” zei de zevende…..
Ze stonden verbaasd over de verschillen en omdat ze allemaal zeker waren van de kleur die de druppel had, ontstond er bijna ruzie. Toen liet de oude meester hen enige keren van plaats wisselen. En heel langzaam drong het tot hen door dat, ondanks de verschillen in hun waarneming, ze toch allemaal de waarheid hadden gesproken.
Nadat er zo enige tijd verstreken was, liet de oude meester hen weer hun oorspronkelijke plek innemen. Maar omdat intussen de zon gedraaid was, kaatsten er weer heel andere kleuren terug vanaf de grote dauwdruppel. En de meester sprak:
“Hoe u de waarheid ziet, hangt af van de plaats en de tijd die u in het leven inneemt, zoals u daarnet een deel van het licht hebt gezien en dat voor de waarheid aanzag…
Laat uw medemensen in volle vrijheid hun eigen weg bewandelen, hun eigen plaats innemen en hun eigen deel van het licht waarnemen. U heeft allemaal waarheden nodig, want alle tezamen vormen zij het werkelijke spectrum als geheel; de volle waarheid…
Tot u zelf een van de groten bent geworden en de zeven kleuren als een kunt waarnemen, zal ieder afhankelijk van zijn situatie een ander standpunt innemen en de waarheid op een andere manier zien…
Wees daarom niet alleen tolerant, want dat is slechts het duiden van andermans mening, maar wees zelfs blij dat er andere meningen zijn. Zolang u zelf nog niet het volle licht kunt zien, heeft u uw medemens als medeleerling nodig om de volle waarheid te leren kennen.”
VLINDER
Op een dag verscheen er een
kleine opening in een cocon;
een man zat uren te kijken
hoe de vlinder zijn lijf
door de kleine opening
probeerde te worstelen.
Op een gegeven
moment leek het alsof
de vlinder geen
vooruitgang boekte.
Het leek of de
vlinder niet
verder
kon dan
hij
gekomen was.
De man besloot
de vlinder te helpen.
Hij pakte een schaar
en opende de cocon.
De vlinder kwam er
nu een stuk
gemakkelijker uit.
Maar de vlinder had
een verweerd lijf, hij was
klein met verschrompelde
vleugels. De man bleef kijken
want hij verwachtte dat
de vleugels zich elk
moment zouden openen
en groter en steviger zouden
worden zodat ze het lijf
konden dragen. Er gebeurde
echter niets. Integendeel,
de vlinder leefde zijn leven
al strompelend. Hij kon
zich slecht bewegen met
zijn verweerde en verschrompelde vleugels.
Hij heeft nooit kunnen vliegen.
De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar begreep niet dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om naar buiten te komen, de natuurlijk weg was om vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen, zodat hij gereed zou zijn om te vliegen zodra hij de cocon zou verlaten.
Soms zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven. Als we ons leven zouden leven zonder obstakels, zouden we kreupel raken. We zouden niet zo sterk zijn als we zouden moeten zijn, we zouden nooit kunnen vliegen.